Damon 8-5-1985 † 13-7-2017

Damon, 32 jaar, afscheid van een mooie, wijze, oude man!

Damon, mentaal nog volop in het leven maar fysiek begon zijn lichaam hem de laatste weken in de steek te laten. Om absoluut te voorkomen dat hij door onbalans zou komen te vallen en niet meer zelfstandig in de benen zou kunnen komen hebben we besloten om hem te laten gaan. We hebben afgelopen donderdag in het bijzijn van zijn dagelijkse verzorgers en zijn paardenvrienden in alle rust afscheid van hem genomen. Afscheid van een 32 jarige mooie, oude man waarvan ik 27 jaar heb mogen genieten.

Hier volgt zijn verhaal:

Lieve Damon, 5 jaar was je toen ik je voor de eerste keer zag. Je stond in de eerste box rechts in de africhtingstal voor jonge aankomende politiepaarden. Ik was meteen helemaal “weg” van je. Omdat ik op dat moment geen vast dienstpaard had, mijn oude crack Pronko was inmiddels met pensioen en “mijn” andere crack Mark had ik slechts “te leen”, ben ik direct bij het hoofd opleiding- en africhting gaan informeren of het mogelijk was dat ik met jou een vaste combinatie zou kunnen gaan vormen.
Nou, dat was niet mogelijk omdat men nog twijfels had over jouw fysieke gesteldheid. Een fysieke beperking zorgde ervoor dat met name jouw linker achterbeen bij het optillen kon verkrampen waardoor je in onbalans kon raken. De sterkte van je achterhand zou door de juiste training kunnen toenemen en omdat je mentaal stabiel genoeg leek voor het politiewerk wilde men je toch een kans geven en mocht je in opleiding. Ik ben je blijven volgen en na 1 jaar was je sterk genoeg en mocht ik de jaarlijkse bijscholingscursus met jou gaan volgen om te kijken of wij bij elkaar zouden passen. Dat was het geval!! Mijn eerste indruk van jou werd bevestigd. Wat een fijn paard was je! Ik heb van je genoten. Na ruim anderhalf jaar wachten mocht ik dan eindelijk een vaste combinatie met jou gaan vormen. Vanaf het eerste moment was er die “klik” en die is er altijd gebleven!!
Je was zeker geen doorsnee politiepaard. Je was heel goed in het aangeven van jouw grenzen. Je had volbloed in je afstamming en dat kwam zo nu en dan naar boven, geweldig! Maar met veel respect en wederzijds vertrouwen kwamen wij er samen altijd uit. Je was niet echt sociaal naar je soortgenoten (wel naar mensen) en toen dat bij een Mobiel Eenheid training tot een bijna escalatie met een van je stalgenoten kwam ben ik bij jouw fokker gaan informeren omdat ik het vermoeden had dat er bij jouw inprentingsperiode als veulen of in je jeugd wel eens iets niet goed kon zijn gegaan. Wat bleek, je was een lebveulen. Je moeder was na je geboorte overleden en je bent met de fles groot gebracht. Dat verklaarde veel van jouw gedrag naar soortgenoten en mensen. Gelukkig hebben we je met behulp van een telkens ontsnappende Shetlander van de buren die JOU daarna altijd opzocht weer kunnen resocialiseren.

Ik heb een groot aantal jaren heerlijk met je mogen werken. We hebben samen gesprongen, aan terreintrainingen meegedaan, allemaal dingen waarvan men twijfels had of jij die wel zou kunnen. Maar je was er goed in!! Je hebt nooit geweigerd en je luisterde altijd heel goed naar mijn hulpen. We hebben heel wat kilometers op het strand afgelegd in een mooie rustige galop, heerlijk!
Maar het plezier in mijn werkzaamheden werd minder. Dat stond helemaal los van jou, integendeel. Jij zorgde er juist voor dat ik nog met plezier naar mijn werk ging. Gelukkig kreeg ik op dezelfde locatie een andere functie aangeboden die mij in staat stelde om met jou en de andere paarden te kunnen blijven werken en ik heb deze met beide handen aangenomen. Ik voelde me als een vis in het water. Jammer genoeg moest ik kort daarna door fysieke problemen toch afscheid van deze functie nemen en daardoor ook van jou en de andere paarden. Wat was dat moeilijk!!! Ik had het gevoel mijn maatje(s) in de steek te laten.
Maar ik ben je blijven volgen. Je kreeg een andere ruiter maar die was helaas te vaak afwezig waardoor je eigenlijk geen vaste ruiter meer had. Daardoor raakte jij het vertrouwen wat je zo nodig had kwijt en kwam je soms in moeilijke situaties terecht. Je ging terug naar de africhtingstal en daar bleek dat je eigenlijk een fantastisch “schoolpaard” was voor de jonge ruiters en de jonge paarden. Uiteindelijk kreeg je daar definitief een stal en werd je als “leer paard” aangesteld. Ik had al aangegeven dat ik je graag een mooie oude dag zou willen geven zodra je met pensioen mocht gaan. Toen kwam daar het telefoontje!
Je had een ernstige peesblessure opgelopen in de wei en het herstel zou dusdanig lang gaan duren dat het onzeker zou zijn of jij daarna nog geschikt zou kunnen zijn voor het werk. Je was op dat moment al 23 jaar oud. Na overleg met de dierenarts mocht je van je oude dag gaan genieten en kwam het moment dat ik je mocht gaan halen. We waren weer samen!!!

Ik had een mooie stal voor je gevonden vlak bij mij in de buurt. Je moest echter de eerste maanden zoveel mogelijk boxrust hebben om te herstellen van de blessure maar na 2 maanden zag ik de blik in jouw ogen steeds triester worden. Ik kon het niet meer aanzien en besloot je toch naar buiten te laten met alle risico’s voor je pees. Maar ik gunde je liever een korte tijd met plezier in je leven dan wegkwijnen in je box. Dat pakte super uit!
Je ging heerlijk “uit je dak” en de pees hield zich goed. Daar was de oude Damon weer. Dat was de tweede keer dat je mij en anderen liet zien dat je sterk was.
Na enkele jaren kreeg je ook nog gezelschap van een mooie oude dame, Fien. Jullie vormden een prachtig koppel en waren vanaf dat moment onafscheidelijk.

2,5 jaar geleden heb ik jullie samen naar De Wildtshof Paardenverzorgcentrum mogen brengen waar jullie een top verzorging kregen.
We hadden wel onze zorgen omdat jouw leeftijd, inmiddels 30 jaar, er wel voor zorgde dat de kracht in je achterhand minder werd en die had je nodig om in balans te blijven. We hoopten dat we je nog een mooie zomer zouden kunnen geven, samen met Fien. Maar ook toen bleek je weer sterker dan iedereen voor mogelijk had gehouden en besloten we, na een week lang je dagelijks te hebben geobserveerd, dat je nog langer van je oude dag mocht blijven genieten. Helaas moesten we afgelopen jaar afscheid nemen van je trouwe vriendin Fien, inmiddels ook als 29 jaar. Gelukkig kreeg je kort daarna gezelschap van Kayleigh. Zij werd je nieuwe vriendin en jullie stonden elke nacht naast elkaar op stal. Maar afgelopen week werd Kayleigh erg ziek en moest je ook afscheid van haar nemen. Dat had ik je liever willen besparen maar dat had ik niet in de hand.

Gelukkig ging je overdag met de andere oude mannen naar de wei. Met name de laatste tijd heb je veel gezelschap gehad van Fulco (30) en Casper( 33) en vormden jullie een mooi oude mannen trio!

Je stond nog volop in het leven en zelfs tot op het laatste moment hebben jullie met elkaar gespeeld en gestoeid. De afgelopen weken had je wel twee keer een moment gehad waarbij je met behulp van je verzorgers in de benen moest worden geholpen. Je was daarna ook niet meer lekker gaan rusten in het zand, wat je tot dan toe nog elke dag had gedaan. Dat was het moment waarop we de beslissing namen om je binnenkort te laten gaan. Net op dat moment besloot jij om weer lekker in het zand te gaan liggen en het lukte je nu wel om zelfstandig in de benen te komen! Dat maakte de beslissing weer moelijker.

Het is voor een mens `makkelijker` om een beslissing te nemen op het moment dat een paard of een ander dier, dusdanig ziek of gewond is dat je geen andere keuze meer hebt dan het dier uit zijn of haar lijden te verlossen. Op het moment dat een dier nog `redelijk` goed is wordt het nemen van de beslissing om het dier te laten gaan moeilijker. Jij bent dan diegene die ervoor zorgt dat het dier dood gaat en dat willen we liever niet. Maar wat hierbij altijd voorop moet staan is het belang van het dier!
Ik kreeg van Karin Jefferson, eigenaresse van De Wildtshof Paardenverzorgcentrum nog een goed tip die ik graag wil delen.
Maak voor jezelf een eerlijk lijstje met momenten waar voor jou de grens ligt, wat je liever niet wilt voor je dier. Dat kan je helpen om een goede beslissing te nemen.

Damon wilde nog graag maar zijn lijf werd steeds minder krachtig en het risico werd steeds groter dat hij niet meer zelfstandig in de benen zou kunnen komen en dat wilde ik absoluut voorkomen. Voor een vluchtdier als een paard is het van essentieel belang om na een rustmoment of val zelfstandig in de benen te kunnen komen. Lukt dit niet dan kan dat voor het paard een heel angstig of stressvol moment zijn en dat is iets wat we moeten proberen te voorkomen.
Daarbij zouden voor Damon, ondanks de super conditie waarin hij nu verkeerde, de PPID, Cushing en de staat van zijn gebit de komende winter mogelijk voor problemen kunnen gaan zorgen en ook dat wilde we hem niet meer aandoen. Hopelijk heeft hij de mooie oude dag gehad die we hem wilden geven. Dat wilden we graag zo houden. Na goed overleg met de dierenarts en zijn dagelijkse verzorgers hebben we daarom de beslissing genomen om hem te laten gaan.

Lieve Damon, wat was je een sterk paard, sterker dan iedereen voor mogelijk had gehouden toen je als veulentje ter wereld kwam. Wat ben ik blij dat ik jou in mijn leven mocht hebben.
Jij zult altijd bij mij een glimlach op mijn gezicht blijven toveren als ik aan je denk net als bij onze andere paardenvrienden.
Ik ga je enorm missen, vooral fysiek, want jouw mooie oude lijf is er niet meer en kan ik nooit meer voelen. Maar jouw mooie paardenziel zit diep in mijn hart verankerd en gaat altijd met me mee!!

Lieve, mooi, oude, sterke, wijze man!
Bedankt voor het zijn van mijn steun en toeverlaat.
Bedankt voor alles wat je mij hebt gegeven en geleerd.
Bedankt voor jou.
Ik hou van je!!!