“Het trotse, felle dametje is niet meer…”
Lieve K,
Vuur spuwende donkere ogen, vaak met wit omrand, staart omhoog, scherp, sensitief en altijd een eigen willetje, zo zal ik mij jou herinneren. Wat heb jij het heerlijk gehad op De Wildtshof de afgelopen jaren, met al hun goede zorgen en je paardenvriendinnen in de wei. Ik hoopte dat je er nog jaren zou staan, maar geheel onverwacht heb ik je tot mijn verdriet eerder moeten laten gaan.
Je was een bloedmooi vosmerrietje, een volbloed Arabier en met recht een ware zenuwpees. Ik heb met jou zo veel dingen voor het eerst meegemaakt. Wat heb ik gelachen, gehuild van frustratie, je halfdood geknuffeld en je een aantal keren ontzettend graag achter het behang willen plakken. Maar ik kan me geen beter, liever, gekker, eigenzinniger en gaver eerste paardje wensen dan jij! Ik ben zo trots op jou!
Haast, daar hield je niet zo van. Zodra je merkte dat we moesten opschieten, draaide je je kont naar mij toe in de box en bleef dan rondjes om mij heen lopen als ik je halster om wilde doen. Als ik je dan uiteindelijk te pakken had (met een stukje peen natuurlijk), dan liet je merken dat je niet gediend was van een vlugge poetsbeurt door mij met je oren half in je nek nijdig aan te blijven kijken en te weigeren voetje te geven voor het krabben. Als ik je dan gepoetst had en wilde zadelen, hield je nuffig je hoof zo hoog mogelijk in de lucht om te voorkomen dat ik je hoofdstel in kon doen. Mijn pogingen om je over te halen als ik met ingehouden irritatie “brave pony” siste tussen mijn tanden liepen natuurlijk op niets uit. Dan zat er maar 1 ding op, samen wandelen of spelen in de paddock zodat mijn madammetje haar goede humeur weer terugkreeg.
We hebben zoveel voor het eerst meegemaakt. Ervaringen die me later op allerlei manieren hielpen om goed om te gaan met bepaalde situaties. Je hebt me eindeloos geduld geleerd en me zo vaak gedwongen te leven in het ‘nu’ en geleerd vertrouwen te hebben. Toen ik je net had, heb ik met jou een meerdaagse Emiel Voest cursus gedaan. Wat kwam ik mijzelf tegen! Ik ben op mijn werk gewend grote teams te leiden, maar jou leiden bleek toch niet zo eenvoudig. Het was confronterend om op een video te zien dat het mij wel lukte om je voor mij staande te houden, maar dat zodra ik mijn hoofd afwendde, je snel een paar pasjes vooruit deed. Daar ging mijn leiderschap! Maar aan het einde van de cursus lukte het me toch om met jou met slechts een halstertouw om je hals een buitenrit te maken. Ik had me aan je overgegeven en jij bent het eerste en enige paard waarmee ik vol vertrouwen zonder zadel en hoofdstel heb gegaloppeerd door de bossen. Lieve K, dat zal ik nooit vergeten!
Je was altijd een klein race monster, ondanks je `prinsessen kuren’, een soort Maxime Verstappen. De eerste keer dat jij de zee zag, staat in mijn geheugen gegrift. Oortjes naar voren, verrukte blik in je ogen, grote neusgaten en natuurlijk snurkend keek je vanaf de duinen naar de zee. Wat hebben we geracet! We namen je vaak mee op vakantie en reden dan op het strand met een grote groep paarden mee. Buiten rijden vond je geweldig. Normaal stappen was er nooit bij, je dribbelde altijd met je staart in de lucht tussen de grote paarden. Eenmaal op het strand wist je donders goed wanneer we mochten gaan. Altijd startten we achteraan en altijd eindigden we vooraan. Wat vond je dat fantastisch! Daarna had je energie voor 10 en was je helemaal niet te houden, dus we galoppeerden dan meestal heel langzaam achter de groep aan. Als we dan op stal aankwamen en je je muesli kreeg, kon je zo voldaan zuchtend eten. Heerlijk vond ik het om dan bij je te blijven zitten op mijn poetskist.
Mijn eerste wedstrijdje dressuur was ook met jou. Dat was ook meteen mijn laatste wedstrijdje dressuur met jou. We werden namelijk gediskwalificeerd. Het was sowieso erg moedig van ons, want ik ben absoluut geen dressuurtalent en jij ook niet bepaald. Maar goed, we hadden ons laten overhalen en het was een onderlinge wedstrijd dus ach,…proberen kan altijd. Ik had je per slot van rekening ook zelf verkeersmak gemaakt (weliswaar met behulp van 4 grote Friezen die jou insloten als je er vandoor wilde gaan), dus hoe erg kan zo`n wedstrijdje zijn? Nou, best wel heel erg. Niet alleen pikte je natuurlijk mijn spanning op bij het inrijden, je werd zelf ook heel zenuwachtig van de hele sfeer en entourage. Het binnenkomen in arbeidsdraf ging nog goed, totdat je het juryhok zag….. Met geen mogelijkheid kreeg ik je normaal langs het juryhok. Je bleef dribbelend, snurkend, staart omhoog met een heeeeele grote boog (ter hoogte van de B-E lijn) er omheen lopen of gewoon in de achteruit. Intussen werd ik steeds meer gespannen, jij steeds nerveuzer en uiteindelijk schrok je van een opvliegende duif en vlogen we zo….hupsakee…..over het dressuurhekje de baan uit.
Lieve K, je einde was voor mij zo onverwacht. Het is de meest verschrikkelijke beslissing die ik ooit in mijn leven heb moeten nemen. Je bent gestorven in mijn armen met je hoofd in mijn schoot onder de appelbomen in een zonnige wei met je beste vriendin Vaya op de plek waar je de laatste jaren zo gelukkig was. Een mooier heengaan kun je je niet wensen, maar voor mij is het de meest intense en ingrijpende gebeurtenis in mijn leven. We zullen een deel van je as in een bio urn begraven onder onze mooiste eikenboom en de rest zullen we uitstrooien onder onze andere eikenbomen bij onze boerderij. Je bent voor altijd in mijn hart. Je was fantastisch, mijn trotse, felle dametje. Lieve K, rust zacht.
