Ter afwisseling deze keer een persoonlijk verhaaltje over mij (Miek) en mijn paard Rudolf.
Ik heb Rudolf zo’n 9 jaar geleden gekocht van een manege. Ik had nog nooit eerder een eigen paard gehad, dus ik had geen idee waar ik aan begon. Rudolf was toen ik hem kocht 8 jaar oud en al helemaal versleten. Rudolf was ook niet echt aardig. Hij hapte (met zijn tanden) in je arm of been, best vaak eigenlijk, dus de eerste maanden liep ik voortdurend met blauwe plekken.
Waarom koop je dan zo’n paard zullen jullie je misschien afvragen. Tja, waarom? Ondanks alle “mankementen” had hij een blik in zijn ogen die ik niet kon weerstaan. Ik nam me voor om het helemaal goed te gaan doen met hem. Dus, stapel boeken aangeschaft, demonstraties bekeken van allerlei “paardentrainers”, cursussen en opleidingen gedaan en natuurlijk ieders grootste vriend in kennisnood ingeschakeld: “GOOGLE”!
Ondanks alle goede bedoelingen, studies, wormeitellingen, en natuurlijke toevoegingen aan Rudolf’s dieet werd het naarmate hij ouder werd steeds moeilijker hem op gewicht te houden. Seizoenovergangen waren altijd een probleem, Rudolf had regelmatig (gas)Koliek en na onderzoek kwam er uit dat hij de ziekte van Lyme had. Af en toe werd ik gek van frustratie. Ondanks alle inspanningen en middeltjes en therapieën bleef het kwakkelen met Rudolf. Na de zoveelste koliekaanval op zijn laatste prachtige Natuurlijke pensionstal heb ik toen besloten om hem naar de Wildtshof te verhuizen. Het was gewoon niet meer te doen die zorg voor mijn kwakkelpaard. Begin juli 2013 is Karin Rudolf op komen halen en zo is hij in de Jonge Ruinen groep terecht gekomen. Hij is meteen ontwormd en na een aantal weken kreeg hij niets meer behalve gras en hooi.
In het begin was ik er nog iedere dag. Slapeloze nachten had ik, want hoe zou Rudolf het doen zonder al die extra’s die hem in goede conditie moesten krijgen? Mijn hele paarden-verzorgster-carriere was ik dagelijks in de weer met de fructaanindex. Grazen mocht alleen als de fructaan index dat toeliet, en dan maar een paar uurtjes per dag op echt paardengras. Op de Wildtshof ging Rudie huppekee de wei op, lekker met de rest van de ruinen mee. Whaaaaah, straks zou hij ook nog hoefbevangen raken! Nou, ik moet zeggen, Rudie had nergens last van. Hij vond het heerlijk op de wei en ’s avonds thuis lekker een ruif met hooi. In eerste instantie bleef hij op gewicht, later kwam hij zelfs aan. Éen keer koliek was zo opgelost met een spuitje Colosan en eigenlijk heeft hij daarna nooit meer problemen gehad.
Ik heb me vaak afgevraagd of ik nou zo verkeerd bezig geweest ben al die jaren. Hoeveel verschillende soorten onbemest-, kruiden-, biologisch- hooi ik wel niet uitgeprobeerd heb om Rudie maar aan te laten komen. Ik wilde het allerbeste voor hem en ik heb me ook echt in voeding en verzorging verdiept. Soms heb ik het er met Karin over en “gelukkig” herkent zij mijn frustratie wel. Ondanks alle goede zorgen komt het ook op de Wildtshof wel eens voor dat ze het even niet meer weten. Gelukkig werkt hier een heel team aan de verzorging van de paarden en is de dierenarts altijd standby. Persoonlijk vind ik het opmerkelijk hoe weinig er hier koliek, of hoefbevangenheid voorkomt. Zelfs met de 30 PPID paarden gaat het opmerkelijk goed. Eerlijk is eerlijk, ik had zo mijn bedenkingen over het regelmatig ontwormen en de uitgebreide toegang tot gras, maar ik kan niet anders zeggen dan dat Rudolf het beter doet dan ooit. Voor mij zijn alle slapeloze nachten en pieker momenten over mijn paardje voorbij. Wat een heerlijk gevoel is dat toch…….
