Lieve mooie dwaze Dakar,
Ik zou wel pagina’s vol over je kunnen schrijven… 30 jaar mocht je worden en dat is prachtig.
24 jaar lang was jij een rode draad in mijn leven, alle belangrijke momenten was je er, eigenlijk was jij er gewoon altijd. Dakkie was geen makkelijke pony (met regelmaat een ongeleid projectiel ;)) maar wel ontzettend lief, vrolijk en één met een bijzonder karakter waar ik als een blok voor viel. Hij had al aardig wat eigenaren gehad in zijn jonge jaren. Voor twee verschillende eigenaren was ik zijn “verzorgmeisje” maar toen de laatste dakar ook weer wilde verkopen besloot ik op mijn 19e hem van mijn bij elkaar gespaarde geld te kopen! Ik wilde niet zonder Dakar!
Een paardje met meerdere levens, eigenwijs, opstandig, klunsje, eentje die nooit opgaf, altijd dat opwekte koppie met die mooie ogen, dat prachtige koppie waar ik van smolt en bovenal zijn neusje waar ik zo verlieft op was. Helaas raakte hij een paar jaar later ernstig geblesseerd en ging ik ervoor om dan een weide pony te hebben.
Wonder boven wonder mocht ik na een jaar weer heel voorzichtig op je rijden maar door je heerlijke en soms natuurlijk onuitstaanbare temperament heb ik een jaar later besloten t rijden op te geven zodat het niet weer mis zou gaan. Weer na een paar jaar vond ik dat je daarom naar een plek moest waar je nog meer buiten kwam en onder wat rustigere paarden zou komen.
Wat vond ik het moeilijk om je naar de Wildtshof te brengen, het gevoel dat ik je niet meer volledig wilde verzorgen maar ik wou juist een plekje voor je laatste jaren waar je vooral met vriendjes heel veel op het land zou staan. Wat was het wennen in het begin voor ons beide… Maar het was de beste keuze die ik kon maken! Jij hebt genoten (wat werd je relaxed daar) en ik ook!
En nu, nu is ons boekje dicht. Ik doe mijn best te geloven dat je in de paardenhemel bent of die ene ster aan de hemel bent maar eigenlijk heb ik geen idee en mis ik je. Ik mis je vrolijke koppie, je geur, de kusjes op je neus, je zachte vacht, je loopje, het zeggen van je naam en koosnaampjes…
Ik schrik ervan als ik ineens besef dat ik je naam straks bijna niet meer zal noemen. Lief vriendje ik ben zo dankbaar en trots dat je mijn paardje was, een lach en een traan als ik aan je denk. You were Simply the Best!
Mooi warm verhaal over jouw mooie Dakar.
Voor velen van ons heel herkenbaar.Het loslaten van een maatje maar wel met een heel goed doel,nl. een heel mooi leven als paard op de Wildtshof. Dat heb je hem gegeven.
Dakar, het leuke vaste maatje van Chopin, ook helaas niet meer onder ons, maar wel altijd in ons hart.
Mooie herinneringen blijven altijd!
Heel veel sterkte met dit verlies.
Bedankt voor de lieve reactie!
En inderdaad het maatje van oa Chopin, hoop dat ze weer samen zijn. Mis Dakar nog steeds heel erg maar nu heel soms met een glimlach ipv een traan.