Trix. Zo’n 23 jaar geleden kwam ze in mijn leven, mijn lieve sterke slimme Quartermerrie. Stabiel cowboypaard met gevoel voor humor.
Wat heeft ze me veel geleerd. Wat hebben we samen veel meegemaakt. Helemaal toen we de clicker ontdekten als een manier om heel precies “ja!” tegen elkaar te kunnen zeggen. En dat hebben we veel en vaak gedaan.
Ze vond nieuwe dingen leren ontzettend leuk. En ze laten zien mogelijk nog leuker. Hoe meer kijkers hoe beter.
Zelfs toen ze heerlijk met pensioen ging op De Wildtshof Paardenverzorgcentrum vergat ze niks. Als ik langs kwam liet ze dat vaak spontaan zien.
De afgelopen acht jaar heeft ze heerlijk op rust gestaan op de De Wildtshof. Volop ruimte, rust, de veiligheid van de kudde en geweldige zorg.
Maar de tijd hou je niet tegen, en Trix werd oud. De afgelopen winter had zij, voorheen een krachtig, gespierd paard, zichtbaar veel ingeleverd.
En het lukte haar in de zomer niet om weer op krachten te komen. Ruim een week geleden ging het opeens heel snel. En beseften we dat het
tijd was voor afscheid. Dat gebeurde afgelopen donderdagmiddag. Ze bedolf iedereen om haar heen nog onder haar altijd heel voorzichtige “kusjes”.
Toen ze ging was het rustig, zonder angst. Omringt door de lieve mensen van de Wildtshof en onze goede vriendin Brenda Verhaaf
die vele jaren mede voor Trix heeft gezorgd.
die vele jaren mede voor Trix heeft gezorgd.
Ik stel me voor dat Pa haar stond op te wachten boven. Die twee mochten elkaar zo graag.
