Bles (Noblese Oblige) 10-5-1995 † 10-5-2017

Bles was al  KWPN veulentje heel ondeugend en speels. Hij brak overal uit en sprong overal over heen. Hij heeft ook de eerste paar jaar mogen opgroeien in een hengstenwei op de Ardennen. Niet toevallig, want zijn vader Boreas en zijn grootvader Lucky Boy waren beruchte springers.Wat Bles ook mee kreeg was een ongelofelijk opgewekt, vrolijk, betrouwbaar karakter met een groot hart naar mensen toe.

Bles heb ik mogen kopen toen hij nog geen 4 jaar oud was. Zelf had ik nog maar 3 keer op een paard gereden.  Mijn toenmalige partner was  wel een ervaren ruiter. We hebben meer dan een jaar gezocht naar het juiste paard..liefst rond de 10 jaar…voor mij natuurlijk!  Maar op aanraden van Monya Spijkhoven (een bekende naam in de paardenwereld)… hebben wij toch Bles aangeschaft. En ik heb dus leren rijden op een 4 jarig paard…dit was mogelijk omdat Bles, hoewel onder een ervaren ruiter behoorlijk pittig, kennelijk aanvoelde dat ik een beginner was..en hij was voorzichtig met mij!
In het begin heb ik heel veel grondwerk met hem gedaan, en natural horsemanship, toen heel erg opkomende in Nederland. Dat heeft voor ons een basis van enorm vertrouwen gegeven. Toen Bles dan ook rond zijn 10e zwaar hoefbevangen werd aan de voorbenen, heb ik hem helemaal alleen s’ochtends vroeg ( er was niemand om te helpen) op de trailer gezet ondanks dat hij van de pijn niet kon lopen. Bij de kliniek in Utrecht aangekomen begrepen ze niet hoe ik dat alleen voor elkaar had gekregen. Dit was omdat ik een hele hechte band met Bles had …en dus kon het.

Gelukkig is Bles heel goed behandeld in Utrecht en zijn genezing verliep snel en voorspoedig. We hebben heel wat jaren lekker gereden uitteraard maar omdat ik pas laat leerde rijden waren we niet al te fanatiek. We hebben wat wedstijdjes gereden ,maar dat was niet mijn ding en ook neit van Bles…hij was namelijk vreselijk kijkerig. De mooiste ritten waren voor Bles en mij samen op de Veluwe. Die zal ik nooit meer vergeten. Rust en natuur, precies wat wij samen het fijnste vonden.
Bles was altijd een heel sociaal paard en stond er om bekend dat hij eindeloos kon spelen…de gekste spelletjes bedacht hij en als hij een speelkameraad had gevonden dan ging dat uren door. Mijn autootje hoorde hij al van verre aankomen (hoorde ik van stalgenoten) en dan stond hij te bonken tegen zijn staldeur. Nu was Bles erg verwend…. we hebben heel wat stallen samen bewoond rondom Amsterdam. Altijd weidegang, en in de winter was ik zolang mogelijk op stal.  Ik was al die jaren 7 dagen per week bij Bles, hij kreeg zijn wortels dagelijks en erg veel aandacht. Ik had een gouden regel…mijn paard moest zo lang mogelijk uit die stal. Gelukkig had ik daar de tijd voor overdag.

Ik heb Multiple Sclerose…en helaas was het de laatste jaren voor mij niet mogelijk om langer dan een half uurtje intensief op Bles te rijden.  We kregen veel commentaar van mensen die niet weten wat MS inhoud maar, dat mocht de pret niet drukken voor ons…wij deden gewoon ons ding. Bles werd wel regelmatig door goede ruiters ( instructeurs en leive stalgenoten) bereden en dan was het ook wel een erg goed paard onder het zadel (trots als een pauw was ik ).

Hoe dan ook Bles was voor mij het beste paard wat er was, mijn maatje die ervoor zorgde dat ik altijd buiten was, en als ik Bles zag was mijn dag weer goed. Ik ben er dan ook stellig van overtuigd dat iedere MS patient een paard zou moeten hebben. Je hoeft er niet op te rijden om er beter van te worden.

Toen kwam het afscheid. Ik leerde mijn huidige man kennen maar die woont in South California. Ik vertrok naar USA 4 jaar geleden. Natuurlijk wilde ik Bles meenemen, we hebben hier nog naar stallen gezocht. Maar bij Bles werd snel Cushing vastgesteld, en 8000 euro kon ik niet betalen voor het transport.Daarbij…veel gras hebben ze hier niet en Bles zonder gras was onmogelijk.  Via via hoorde ik van de Wildtshof en Karin en daar heeft Bles zijn laatste jaartjes mogen slijten. Het spelen en grazen ging door en ik kreeg regelmatig mooie foto’s van Jacolien en video’s toegestuurd.
Het echte afscheid heb ik nooit kunnen nemen. Het ging best snel…in januari 2017 heb ik Bles nog een laatste keer aan de hand mee naar buiten genomen, toen ik in Nederland was, niet wetende dat het de laatste keer zou zijn. Ik heb Bles nauwelijks bezocht omdat ik altijd zo vreselijk emotioneel werd na ieder bezoek a en ik wilde hem alleen maar meenemen wat dus niet kon.

Behalve Cushing had Bles ook melanomen ontwikkelt, en toen hij ook nog hevig straalkanker kreeg heb ik besloten om mijn lieve paard in te laten slapen.  Hoewel de dierenarts mij zei dat Bles te behandelen was..heb ik dit besluit genomen omdat je  als paarden eigenaar ergens een grens moet trekken.,

Hij is rustig ingeslapen, buiten in het zonnetje, in de paddock, omringt door zijn vriendjes en lieve Jacolien heeft zijn mooie hoofd mogen vasthouden en hem dingen toegefluisterd die ik haar had gevraagd te zeggen. (eeuwig dank aan Jacolien).  Hoewel ik mij vreselijk schuldig voel dat ik er niet bij was heb ik er wel vrede mee dat het op zo een mooie vredige manier is gegaan. Eerlijk gezegd denk ik  dat als ik er wel was bij geweest, ik zo overstuur zou zijn geweest dat een rustig einde voor Bles een stuk onrustiger voor hem zou zijn geweest.

 Lieve Bles, dagelijks denk ik aan je, het zal nog heel lang duren voordat ik zonder tranen in mijn ogen over je kan praten. Voor altijd in mijn hart…en als er dan toch een hemel is…dan hoop ik dat we elkaar weer zien. Samen waren we het gelukkigst. Ik heb je nooit in de steek gelaten, ik heb dat gedaan, wat ik moest doen binnen de mogelijkheden. Je was mijn paard  daar ben ik trots op en ik hoop dat ik je een mooi paardenleven heb mogen geven.

Ik mis je,

Sylvia