Lieve Doerak
Je was 3 jaar toen ik je kreeg, een lief, beetje onzeker paard, met een groot trauma wat alleen blijven betrof.
Gelukkig stond je de eerste 12 jaar bij mij thuis, zodat ik je extra veel aandacht en tijd kon geven, maar wat had je het moeilijk zo gauw je iets alleen moest doen. Het verbeterde wel, maar ook op je 15e sprong je nog wel eens over een hek als je vond dat je alleen was. Een fijn dressuurpaard was je en ook springen kon je als de beste, niet te vergeten alle fantastische vakanties die we vanuit Duitsland hebben ondernomen naar de Veluwe.
Na onze verhuizing naar Nederland hebben we op meerdere stallen gestaan en naast moeilijke ook heerlijke tijden samen beleefd, waarvan me vooral de ritjes met Lisette en Uniek op de Soester Duinen en de Treek nog vers in het geheugen liggen.
Jammer genoeg was het de laatste jaren meer wandelen dan rijden, door de artrose die iedere keer weer opspeelde, ondanks meerdere behandelingen. Dus ik denk dat het voor jou een goede oplossing was toen je 2 jaar geleden naar de Wildtshof verhuisde. Daar was je echt ‘aangekomen’ met je twee vaste vriendjes Happy en Chess, vriendjes letterlijk vanaf de eerste dag. Ze gaven je houvast en zekerheid, waardoor je je thuis voelde in de groep.
Ik had je graag nog een paar jaren meer gegund, maar het mocht niet zo zijn en ik moest je, toch nog onverwacht, laten gaan om je niet onnodig te laten lijden.
Ik zal je missen mijn grote vriend !
Virry
