Op 17 december 1998 mocht ik me je eigenaar noemen. 2 weken eerder hoorde ik via via dat je te koop stond. Hoefde er eigenlijk niet lang over na te denken om je te kopen. Je was toen al een Imposante verschijning. Maar wat was je een verschrikkelijke hittepetit. De eerste buitenrit was echt een drama, gelukkig dat ze toen niet hadden verteld dat we door Rotterdam gingen, Kralingse bos doet mij denken aan een bos, niet dat je door een woonwijk moet, je weigerde de stoeprand over te steken, na veel draaien is het ons toch gelukt om verder te komen. Maar ik had wel aan het eind van de rit de blaren op mijn hand een staan, zo was je aan het drammen. Wie had ooit gedacht dat wij samen wedstrijden gingen lopen, de eerste 10 wedstrijden wilde je alleen maar crossen, hoe harder het ging hoe leuker jij het vond, en ik zat daar maar op je, proberen om te blijven zitten. Gelukkig vonden we samen een compromis, je mocht altijd iets harder dan normaal.
In 2005 ging je steeds slechter lopen, na onderzoek bleek dat je artrose had in je voorbeen. Een operatie gaf niet voldoende verlichting, toen kwam de dag dat je afgekeurd werd. Ik kon kiezen of je op laten halen en dat je naar de slager ging en bij iemand op het bord kwam of ik kon je terug kopen. Ik heb je terug gekocht want het idee dat iemand je op ging eten kon ik niet verdragen. Je mocht gaan genieten van je vervroegde pensioen. Heel af en toe ging er nog een zadel op en gingen we naar buiten.
Totdat de tijd kwam dat je ging verhuizen naar de Wildtshof in Uddel, daar kon je gaan genieten van je welverdiende rust tussen alle andere paarden. Gelukkig heeft Karin de Wildtshof overgenomen. Toen kon je helemaal gaan genieten van je rust. Lekker buiten in de wei met al je andere vriendjes, relaxen in het zand terwijl de zon op je scheen.
Je heb daar heerlijke jaren gehad, wat zag je er goed uit. Totdat op 27 maart de telefoon ging, ze dachten dat je een tia had gehad, je lag buiten en kwam niet meer overeind. Toen wij aankwamen, kwam je, met hulp, weer overeind. Was geen tia maar een einschuss been, na 3 weken behandelen dachten we dat we het de baas waren, totdat afgelopen vrijdag de telefoon weer ging. Je had weer een dik been, maar nu veel dikker dan de keer daarvoor. Toen ik je zaterdag zag, schrok ik, zo dik was je been, en wat was je ingevallen. Jammer genoeg mocht de behandeling niet aanslaan.
Tot het laatste moment heb je genoten van de goede zorgen van de Wildtshof “Gelukkig” kon ik je nu een lang lijden besparen, het is goed zo. Het gevecht is afgelopen.
Dag lieve man, geniet in de paardenhemel van de suikerklontjes en alle appeltjes.
Andre Hanze
Kan het niet vaak genoeg zeggen, maar nogmaals super veel dank voor alle goede zorgen voor Imposant. Weet zeker dat hij tot de laatste seconde genoten heeft van de liefdevolle verzorging.
Hartverwarmend verhaal Andre. Alle keren dat ik Imposant tegen kwam op de Wildtshof kwam hij echt zo happy op mij over. Heerlijk om te zien hoe hij tot het laastst kon genieten van het zonnetje en de liefdevolle aandacht en verzorging. Als een paard zo oud mag worden is dat toch geweldig? Nogmaals sterkte met het gemis van dit bijzondere paard.
Miek