Lana, een prachtig Welsch eigenwijs dametje met 4 witte sokken en een wit vlekje op haar hoofd. Wat was ik blij toen ik jou mijn eerste eigen pony mocht noemen! Je hebt mij heel veel kunnen leren, en daarna mijn broer.
Altijd als we met jou op wedstrijd gingen, kwamen we weer met linten thuis, lag vast aan jou want wij moesten nog veel leren. Uiteindelijk werden ik en mijn broer toch echt te groot voor je, en toen je een onwijs goeie klik had met je lieve bijrijdster Michelle, was het toch echt duidelijk. Je zou verder gaan en opnieuw een jonge ruiter opleiden. Maar helaas ging dat avontuur niet door.
Toen je geblesseerd raakte, nadat je net verkocht was naar Michelle, leek het ons alleen maar fair om je terug te nemen na de onwijs leuke tijd die jij mij bezorgd had. Een blessure die helaas niet meer kon herstellen, en toen? Dan maar vervroegd met pensioen, wat een straf.. Prachtige jaren heb jij gehad op de Wildtshof, wat een liefde had jij om je heen van alle harde werkers op de Wildtshof. Altijd als ik kwam kijken, at je heel blij de hele zak appels op, en ging je dan weer fijn gras eten en genieten.
Ik was erg verdrietig toen jij insliep, maar heb geen moment spijt gehad van hoe het is gelopen. Wat een geweldige eerste pony was jij Laantje, ik ga je nooit vergeten. En dankjewel aan Karin, Jacqueline en al het Wildtshof personeel, dankzij jullie voelde ze zich thuis en heeft ze een geweldig leven gehad tot het tijd was voor haar.
Liefs Kim 
