In het jaar 2000 gingen mijn bijrijdster Paula en ik op stap om het ideale paard te vinden. We dachten aan een E-pony (makkelijk opstappen mocht dat onderweg in het bos nodig zijn), ruin (geen merrie nukken) en ca. 10 jaar oud (de al te overmoedige jeugdjaren gepasseerd). En wonder boven wonder… wij vonden hem. In Overijssel op een boerderij, waar de berijdertjes te groot werden voor deze 95%-Arabier-schimmel.
Tien jaar lang hebben we hem met ontzettend veel plezier en vertrouwen bereden in de bossen rondom Zeist of in de dressuurles. Hij deed het ook super in de caroussel. Van springen werd hij heel hyper, dus dat deden we niet al te veel, maar hij kon het wel.
Toen kreeg hij een hardnekkige blessure en na veel tobben besloten we dat hij naar Karin moest. Na enige aanpassingsproblemen (vooral voor Karin, die dacht aan een klophengst) heeft hij (een beetje een einzelgänger) naar ons idee heerlijk 9 jaar in Uddel het ideale paardenleven kunnen leiden.
We besloten gezamenlijk dat hij nu met ernstige hart- en gebitsproblemen beter dit goede leven kon verlaten voordat het echt tobben werd. Hetgeen geschiedde. We zullen hem missen, maar het was goed zo.
Kik Mijer
