Rudolf 31-8-1998 † 12-10-2017

Lieve Rudie,

12 jaar was jij in ons leven. Daar is donderdag 12 oktober 2017 een einde aangekomen toen je in mijn armen bent ingeslapen. Ik wil je laten weten hoe dankbaar ik ben dat jij ons ooit hebt uitgekozen om voor jou te zorgen. Je was 8 jaar toen je in ons leven kwam, toen al versleten en afgestompt door het zware en uitzichtloze leven op een manege.

Je was eigenlijk helemaal geen leuk paard, je beet, en je gebruikte je hoofd als wapen om iedereen die te dicht in de buurt kwam aan de kant te maaien. Daarbij liep je slecht en was je een zware luchtzuiger. Niet direct het ideale paard voor een onervaren mens als ik, maar er was iets in de blik in je ogen waardoor ik steeds weer naar je toe trok. Uiteindelijk hebben we besloten om je te kopen van de manege waar je stond, ik kon het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om je daar aan je lot over te laten. Het voelde meteen goed, ook al wist ik in het begin echt niet wat ik met je aan moest.

Al snel hebben we je van de manege weggehaald, 20 uur per etmaal op stal is geen leven voor een paard, dus na een grondige zoektocht kwamen we uit in Lunteren, waar je heerlijk in een kudde van 10 paarden kwam te staan. 24 uur per dag buiten , lekker de hele dag hooi om op te knabbelen en een fijne schuilstal. Als bonus lag deze plek midden in het bos, dus we waren helemaal gelukkig. Ook jij had het erg naar je zin, hoewel de jaren op de manege hun tol geëist hadden. Rijden was eigenlijk onmogelijk, het was duidelijk dat je pijn had en je hoeven waren zo slecht dat je vaak kreupel liep. Toch was deze tijd geweldig.

We leerden elkaar steeds beter kennen en hoe meer moeite ik deed om jou te begrijpen, hoe harder jij je best deed om met mij te communiceren. Ik leerde dat het veel beter werkte om je dingen te vragen dan te eisen. Jij reageerde dan altijd welwillend, niet meer door middel van bijten uit frustratie of schoppen of weglopen, maar door steeds weer toenadering te zoeken, door vertrouwen te geven en door je bereidheid samen op stap te gaan om wandelingen door het bos te maken.

Aan deze wandelingen heb ik de dierbaarste herinneringen; samen door het bos lopen, hertjes kijken, lekkere graasplekken zoeken, hondjes van de buren gedag zeggen, even op de kinderboerderij kijken, het was allemaal zo bijzonder. Of die keer dat ik je met clickeren geleerd had kusjes te geven en jij dacht dat het wel een goed plan was om te kijken of je ook iets kreeg als je spontaan kusjes ging geven, terwijl we samen door het bos aan het joggen waren. Er zijn zoveel mooie dierbare herinneringen die ik altijd zal koesteren. Maar misschien nog wel meer ben ik dankbaar voor de lessen die je me geleerd hebt. Over geduld, onvoorwaardelijk vertrouwen, vergevingsgezindheid en vriendschap. Door jou ben ik een ander, hopelijk beter, mens geworden. Door jou zijn er vriendschappen ontstaan dicht bij huis , maar ook ver weg in Amerika, Canada en Australië.

Ik vraag me af hoe mijn leven eruit zal zien zonder jou. Nu je er niet meer bent besef ik pas hoe vaak ik in gedachten met je bezig was. Wanneer ik je weer zou zien, of je het niet te koud of te warm zou hebben, of je weer bekapt moest worden en of er nog wortels waren om voor je mee te nemen. Gelukkig werd je de laatste 4 jaar geweldig verzorgd door het team van Karin op de Wildtshof, ik wist dat je in daar goede handen was, dat gaf toch wel een heel rustig gevoel.

Allerliefste Rudie, ik ben blij dat je nu geen pijn meer hebt en niet nog een koude, natte winter hoeft te doorstaan, maar O wat mis ik je.

Voor nu zeg ik je gedag lieve vriend, je bent niet meer hier, maar wel voor altijd in mijn hart.

Miek