Hightime

20-7-1989     –     22-8-2016

Mijn lieve dappere Timey, wat heb ik veel van hem geleerd! Vooral hoe bijzonder de band met een paard kan zijn. Ik kocht hem toen hij 9 jaar was, ik weet nog goed toen ik hem voor het eerst zag, dacht ik ‘Wat een lief, klein en edel koppie’, maar er gelijk achteraan ‘ben bang dat deze wat te veel bloed heeft voor mij’ zeker toen ik z’n papieren had gezien. Maar ja, we waren niet voor niets naar Houten afgereisd, dus eerst maar ’s wat los laten bewegen in de longeercirkel. ‘Tja, toch wel een heel leuk paard.’ Toch maar rijden, zijn toenmalige eigenaresse eerst. ‘Hmm, wordt steeds leuker’. Nu er zelf op, ‘oh wow! Wat een fijn paard!’ Ik was verliefd…

Tijdens de 18 jaar dat ik van hem heb mogen genieten hebben we onze ups en downs gehad, op medisch gebied (astmatische bronchitis, hoefkatrol ontsteking, een aantal keer gaskoliek) en ook op persoonlijk vlak. Ik ben best een angstige ruiter, maar Time heeft mij talloze keren er doorheen gesleept. Er zat geen greintje kwaad in dat dier.

We hebben vele mooie momenten gekend, het lage hinnikje als hij zag dat ik met de waterkoker liep om slobber voor ‘m te maken, de stille momenten als ik ’s avonds als laatste nog op stal was en hij heerlijk stond te genieten van een lekker maaltje, de knuffelmomenten na een fijne training, de keer dat trots was dat ik een tweepaards vrachtwagentje had gehuurd en hem daar helemaal alleen in kon laden, de fijne ritten die ik met m’n vader maakte om hem naar de hoefsmid te brengen, om te zien hoe heerlijk hij van ’t gras in de wei kon genieten, de keren dat ik zag dat hij geduldig op mij stond te wachten om gepoetst te worden, sowieso alle momenten dat mijn hart weer oversprong als ik hem zag, hoe blij ik was dat hij m’n paardje was.

Die kleine dingetjes waardoor je precies kan zien hoe hij zich voelt en soms ook wat hij van plan is uit te spoken. Hij was er erg goed in om te doen als of er niks aan de hand was, alles goed en wel en dan toch ineens een grapje uit te halen. Zo stond ik hem een keer los te poetsen, wat ik wel vaker deed. Toen ik nog geen twee passen verderop een hoevenkrabber wilde pakken zag ik z’n blik veranderen en toen wist ik ’t al; ‘ Te laat….’ En ja hoor, meneer rent opeens zo het erf af. Gelukkig had de boerderij waar we stonden twee ingangen en ging hij bij de volgende ingang weer het erf op naar de paarden die daar stonden. Die blik toen ik hem weer te pakken had, onbetaalbaar. Echt zo’n blik van ‘Haha, had ik je toch mooi even te pakken, hè?’ Ondertussen probeerde ik m’n hartkloppingen onder controle te krijgen en was ik dankbaar dat er net geen verkeer was geweest toen hij het dijkje voor het erf was opgeschoten…

Buitenritten, hij vond ze geweldig! Hij kon nog al eens drammen, maar nooit te gek. Hij wilde er ook niet vandoor, maar gewoon, lekker doorstampen was z’n motto. Ik kon er echt zo van genieten om te zien hoeveel plezier hij er in had, oortjes erop, fantastisch! Grote motoren en trekkers waren niet echt z’n ding. Plassen, borden, vreemde voorwerpen langs de kant, geen enkel probleem, hij ging stoer voorop en trok het andere paard mee. Met bepaalde dieren had hij minder op, ezels, hangbuikzwijntjes of een andere varkenssoort, die waren me toch eng! Zelfs in z’n twintiger jaren kon hij nog staan rillen als een rietje als hij ze zag.

Op een gegeven moment kwam de beslissing om hem naar de Wildtshof te brengen, waar hij kon genieten van een fijne kudde, een super omgeving en uitstekende verzorging. De zorg voor hem uit handen geven was voor mij niet makkelijk, maar het gaat een stuk beter als je weet dat je liefste bezit in goede handen is.

Samen met Barbara en Kally hebben we nog heerlijk kunnen genieten van buitenritjes in het bos, ook hier vond hij het weer fantastisch. Tot er een moment kwam dat hij er geen plezier in meer leek te hebben, hij werd nu echt ‘oud’. We hebben daarna nog wat fijne wandelingen aan de hand gemaakt, maar ook daarin verloor hij de interesse. Wetende dat de winterperiode de laatste jaren sowieso al een zwaar seizoen voor hem was, het feit dat hij de ziekte van Gilbert en PPID had (en een moeilijke eter van medicijnen) en zijn afnemende interesse in de buitenwereld, wist ik dat het moment gekomen was om afscheid te nemen. Dit was niet meer de Hightime zoals ik hem altijd heb gekend en ik gunde hem een waardig afscheid. Ondanks het feit dat ik er al langere tijd mee bezig was en me er op voorbereidde, viel het afscheid me enorm zwaar. Mijn allerliefste Timey, ik moest hem laten gaan….  Toch ben ik dankbaar dat het zo goed en rustig is verlopen, met lieve mensen om me heen.

Ik had geen beter afscheid voor hem kunnen wensen. Bedankt voor alles, lieve Time, het ga je goed!

Corine