Lieve Sup,
Ik leerde je ongeveer 6 jaar geleden kennen, je werd mijn 2e verzorgpaard. Minimale ervaring met paardrijden, maar ik wilde dit graag leren en ging zonder maar 1 spoor van angst op jou de bak in. Sturen dat de jij maar altijd zo braaf. We gingen samen lessen en het rijden ging steeds beter, soms kon ik je zelfs netjes door de hoeken heenrijden en dan was ik zo blij en trots op ons, je was voor mij een fantastische leermeester.
We gingen van pensionstal, ik mocht (op mijn 58e!) je inmiddels “mijn” paard noemen, naar een manege en het rijden ging steeds beter, zelfs wedstrijdjes (1 keer op het NK in Ermelo!) gereden! Ook maakten we samen met Billy buitenritjes.
Op de manege wist bijna iedereen wel wie Sup was en hoe lief je was. Ik zei altijd hij is zo lief als hij groot is (1,73). Je bent ook altijd extra vertroeteld door de stalmedewerkers.
Na een reorganisatie op mijn werk, mocht Billy niet meer mee naar mijn werk en dat zijn 2 lastige en zware jaren geweest, de angst dat ik Billy en jou weg moest doen hing als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Wat heb jij mij daardoor heen geholpen, gewoon door hoe lief en braaf je was, we gingen elke dag met zijn drieën wandelen, ik kwam toen echt tot rust. Corona kwam en voor mij was dat een geluk, we moesten thuis werken en mijn angst om jullie weg te moeten doen verdween. Tijdens de lockdown mocht ik gewoon elke dag lekker de deur uit om naar jou toe te gaan.
Je ging er steeds beter uitzien, we reden bijna elke dag en je werd preventief behandeld, je kreeg o.a. je 6 wekelijkse massages door Monique. Je zag er top uit en was heel goed op gewicht.
Maar toen ging ik kleine veranderingen bij je zien, je ging wat ongemakkelijke lopen, op de wei was je niet meer zo vrolijk, je werd weer magerder, ik vond je staan te verpieteren. Wilde niet met je gaan dokteren, je was 21 geworden Er was nog maar 1 plek voor jou, de Wildtshof en op 1 september 2020 kwam Karin je halen. De 1e maand was lastig voor je en maar door de oplettendheid van Kelly, zij zag dat je pijn had (al jaren hoefkatrol ontsteking) en met behulp van dierenarts en de hoefsmid, nieuw speciaal beslag, ging het gelukkig beter.
Je bent een paar keer kreupel geweest en wat kleine ongemakken gehad, maar je had je plaats en positie in de groep gevonden, je had je zelf een merrie toegeëigend. Maar toen de groep naar de zomerwei ging was het duidelijk dat je dat niet zou redden en werd je bij de “specials” geplaats, waar je ook gelukkig weer je plek innam.
Toch had ik na elk bezoek een bezwaard gevoel, heb je het wel je zin, geen pijnlijke voeten? Dit kwam voornamelijk omdat je gewicht maar niet omhoog ging, gelukkig ook niet omlaag. De verzorgers hebben alles gedaan om je dikker te krijgen, je werd bijgevoerd met speciaal voor oudere/mager wordende paarden, maar helaas.
Je gewicht is voor mij altijd mijn grootste zorg geweest en nu komen de donkere/koude dagen eraan. Je was weer kreupel en dat heeft mij aan het denken gezet. Alle dieren gaan zich nu lichamelijk voorbereiden op deze periode en ik zie dat je lichaam opraakt. Met Kelly hier een fijn gesprek over gehad.
Het is voor mij het moeilijkste wat ik ooit beslist en gedaan heb, maar ik gun jou een mooi en waardig afscheid en daarom lieve Sup moet ik je, met pijn in mijn hart, laten gaan. Op vrijdag 29 oktober 2021 ben je op je eigen wei, te midden van je kudde heel rustig en vredig ingeslapen.
LIEVE, LIEVE. LIEVE SUP, wat een eer om jou mijn paard te mogen noemen en een eer om je te verzorgen. Uit de grond van mijn hart, DANKJEWEL LIEVE SUP dat jij ooit op mijn pad bent gekomen.
Rust zacht lieverd.
