Fere

15-4-1993  –  19-4-2016

We mochten hem wel een maand ‘op proef’. Maar volgens mij waren wij ‘op proef’ bij Fêre. Destijds nog ‘Charly’ genaamd. Al direct de eerste keer dat Peter hem besteeg, bokte hij en lag Peter er naast in het zand. ‘Dit paard wil ik hebben’, was zijn reactie. En zo kwam deze bijzondere 7-jarige Fries met de kenmerkende slag in zijn hals in ons bezit. Vanaf dat moment kreeg hij weer zijn oorspronkelijke naam: Fêre fan ‘e Sjongedyk.

Fêre was op stal de rust zelve, maar eenmaal in de bak kwam een enorme werklust in hem naar boven. Hij vloog enthousiast door de bak, waarbij hij andere paarden imponeerde met zijn gestamp en tempo. Na een verhuizing van stal en vele lessen later, was hij in staat die energie om te zetten naar een meer verzamelde manier van rijden.

Het meeste plezier hadden hij en wij als we buitenritten maakten, waarbij we vaak voor de gezelligheid andere paarden op de trailer meenamen. Fêre was buiten de rust en kalmte zelve, en liet duidelijk merken dat hij ervan genoot door veelvuldig te briesen. Op het strand in vliegende galop…. Merkwaardig was wel dat hij niets op had met de aanrollende golven. We hebben hem nooit kunnen verleiden om een paar stappen in zee te gaan.

Na enkele jaren hebben we Fêre laten beleren om gemend te worden. Nadat ook wij ons koetsiersbewijs hadden gehaald hebben we regelmatig op zondagen ritten met de wagen door Gouda gemaakt. Ook daar was Fêre het meest in zijn element als hij een maatje naast zich had, en in tweespan voor de kar stond. Zonder zich te laten verstoren door het verkeer genoot hij van zijn stadse rit. Een trotse Fries!

Op stal had Fêre ook vele paardenmaatjes. Hij was allesbehalve dominant en heel sociaal, en kon met vrijwel elk paard gecombineerd worden en lekker in de wei staan. Hij reageerde enorm goed op je stem. Longeren deden we na verloop van tijd met stemcommando’s, hij luisterde perfect. Zelfs van hand veranderen was na het commando ‘wissel’ geen probleem. En na afloop met Peter even op adem komen door samen vanuit de longeerbak te turen naar de paarden in het land.

Nadat Fêre ongeveer 15 jaar werd ontstond er voor het eerst wat lichamelijke ongemak. Hij werd na de winter kortademig en had zichtbaar moeite om een uur rijden vol te houden. Later in het voorjaar ging dat voorbij. Dat herhaalde zich een paar jaar. Aanvankelijk dachten we aan chronische bronchitis. Nadat we op zijn 18e besloten het rijden voor gezien te houden en hem zijn rust gunden op De Wildtshof, bleek pas daar dat een onregelmatigheid in zijn hartslag hem waarschijnlijk al eerder heeft parten gespeeld. 

Zijn verhuizing naar De Wildtshof ging ons niet in de koude kleren zitten. Afgezien van de verandering in onze dagelijkse routines, misten we ons maatje. Ook Fêre heeft het eerste jaar op De Wildtshof aanpassingsproblemen gehad. Als allemansvriend stond hij al snel laagste in de rangorde en hij had moeite om zich staande te houden in de groep. Hij viel af en moest apart bijgevoerd worden. Na verplaatsing naar een andere groep ging het zichtbaar veel beter met hem. Enkele weken geleden bleek Fêre steeds vaker te gaan liggen en stijf bij het lopen te zijn, waartegen pijnstilling weinig effect had. Omringd door paarden van zijn groep namen we afscheid van ons maatje. Hij heeft in totaal 5 jaar mogen genieten van zijn rust. Wat een mooi paardenleven!

Dank voor de goede zorgen van alle medewerkers van De Wildtshof!

Sonja Bleuland