Fien

10-4-1987  –  18-4-2016

Fien/Finnie
Een bijzonder paard!

Een heel bijzonder paard, dat was ze.
Helaas hebben we afgelopen maandag afscheid van haar moeten nemen. Tot nu toe lukte het me maar steeds niet om goed te omschrijven hoe bijzonder Fien was en de ruim 12 mooie jaren met haar kort samen te vatten. Ik kan en wil zoveel over haar vertellen dat ik dat beter in een boek kan doen. Wie weet!
Zoveel bijzondere, hele mooie en soms angstige momenten. Angstige momenten omdat ze soms volledig in paniek kon raken zodra ze het gevoel had om alleen te blijven want alleen zijn was iets waarmee ze erg veel moeite had. Niet zo vreemd overigens voor een kuddedier maar bij Fien bleek dat toch wel wat extremer te zijn maar juist dat maakte haar ook weer zo bijzonder.
Het begon allemaal met onze 1e ontmoeting bij haar vorige “baas”.
“Wauw, wat een beauty!” was mijn 1e reactie toen ik haar zag. Een prachtige merrie, ruim 16 jaar oud, in de bloei van haar leven, met opgeheven hoofd en hoge staart dravend in de wei. Ze maakte een enorme indruk op mij en “iets” trok mij erg in haar aan. Wat dat “iets” was maakte ze mij de afgelopen week nog maar eens duidelijk.

Nog een paar bijzondere momenten met Fien:
-de dag dat Fien mij zoveel vertrouwen gaf dat ik weer op een paard  durfde te gaan zitten. Fien bleek een ontzettend makkelijk en
braaf paard en binnen enkele minuten draafden we samen door de baan!
-de dag dat Fien “mijn” paard werd!!!
-de heerlijke bosritten en wandelingen op de Postbank bij Arnhem!
-de dag dat ik van een bijzondere paardenman het advies kreeg om Fien bij ons thuis een stal te geven. Dat bleek heel goed uit te pakken. Ze kreeg een nieuw maatje, onze Lodin en was volledig ontspannen in haar nieuwe stal. Diezelfde paardenman omschreef Fien als een moederoverste die niet makkelijk kon loslaten. “Net als het vrouwtje” zei hij ook nog even. Hij had gelijk.

Kennismaking met haar grote vriend ,Damon!
Damon, mijn oude politiepaard mocht met pensioen en ik had voor hem een mooi plekje gevonden op nog geen kilometer van huis. Een kleinschalige pensionstal waar ook Fien welkom was. Vanaf het moment dat ik Fien en Damon samen in de wei heb gezet waren ze onafscheidelijk en dat zijn ze altijd gebleven!

Verhuizing naar De Wildtshof Paardenverzorgcentrum!
Omdat ik Fien en Damon, inmiddels 28 en 30 jaar oud een fijne oude dag wilde blijven geven met de juiste verzorging en mogelijkheid tot beweging was ik helaas genoodzaakt om ze, ondanks hun hoge leeftijd, toch de verplaatsen naar De Wildtshof. Dat bleek een gouden zet!
Fien en Damon werden door het team van de Wildsthof warm onthaald en kregen samen 1 hele grote box zodat ze ook samen aan hun nieuwe omgeving konden wennen. Al snel stonden ze bekend als het “stelletje”. Het was Fien en Damon of Damon en Fien! Bij de Wildtshof vond men dat ook wel makkelijk. Bij het buiten en binnen zetten van de paarden hoefden ze maar 1 van hen mee te nemen, de ander volgde vanzelf. Ook hier bleven ze onafscheidelijk van elkaar! Mooi om te zien.

Een moeilijk moment:
Dat was het moment waarop ik me afvroeg of het nog wel zo goed ging met Fien. Ze had fysieke klachten die haar toch meer leken te hinderen. Na het maken van foto’s en het geven van medicatie leek het weer de goede kant op te gaan. We besloten haar goed in de gaten te houden.

Het moeilijkste moment!
Uiteindelijk bleken de klachten toch te hardnekkig wat inhield dat haar welzijn daardoor over niet al te lange tijd teveel zou afnemen. We hebben alle opties om nog wat voor haar te kunnen doen doorgenomen maar elke optie bleek uiteindelijk nadelig voor Fien en in overleg met het team van de Wildtshof en Rick, de dierenarts besloten we haar te laten gaan.
De afgelopen week ben ik elke dag naar de Wildtshof gegaan en heb ik genoten van Fien, tevreden grazend van de verse grasjes samen met haar grote vriend. Toen realiseerde ik ook wat dat “iets” was wat mij bij mijn 1e ontmoeting met Fien zo in haar aantrok. Ze heeft mij heel veel geleerd. Ze is jouw “spiegel” zoals Karin Jefferson van de Wildtshof de afgelopen week al zo mooi opmerkte. Fien en ik lijken erg op elkaar. De “paardenman” had dit jaren geleden al aangegeven. We vinden het allebei moeilijk om los te laten, Fien op haar paardenmanier en ik op de mensenmanier. Maar als er iets is wat Fien mij de afgelopen week duidelijk heeft gemaakt is “loslaten”!

Fien heeft mij maar weer eens laten zien dat ze PAARD is. Paarden volgen hun instinct en leven in het moment. Voor Fien waren er maar 2 dingen belangrijk: gras eten en Damon bij wie ze zich veilig en vertrouwd voelde.
Ze heeft de afgelopen week volop van deze 2 dingen kunnen genieten. De laatste ochtend kwam ze samen met Damon in draf de stal uit en galoppeerden ze samen de wei in. Dat was genieten! Maar ook een moment waarop de twijfel weer toeslaat. Neem ik wel de juiste beslissing om haar zo te laten gaan? Als ik dan niet veel later haar weer heel ontspannen van het verse gras zie eten in gezelschap van haar grote vriend Damon dan weet ik het weer. Haar welzijn staat voorop en mijn knokpartij om haar te verliezen is hieraan ondergeschikt hoeveel pijn dit ook doet. Het is goed zo!

Lieve Fien, bedankt voor alles. Je was en blijft een bijzonder paard!

Yvonne van Gils