Een kort verhaal over Gijs, da’s nog niet makkelijk. Als 3 jarige liep hij in de wei in Wijhe (Ov.) bij zijn fokker Gait Hekkert. Het was 1994 dat mijn vader Gijs bij hem zag staan tussen de jaarlingen daar in het Overijsselse-land. Gijs heeft als veulen een ongeluk had gehad. Een jaloerse merrie had hem een klap gegeven waardoor hij maar één oog had.
Toch bleef hij in onze gedachten hangen en hebben wij hem voor onbepaalde tijd op proef meegekregen. Gait was natuurlijk zo handig om in te zien dat als die smid uit Bloemendaal hem nu eerst maar zou meenemen hij er vanzelf wel gek op zou worden. Na 3 maanden vroeg mijn vader: wat doen we eigenlijk met m? Mijn antwoord was kort omdat ik inmiddels gek op Gijs was geworden. ‘Als jij m niet koopt dan doe ik het’
Gijs was wat beleerd voor een wagen maar dat had blijkbaar weinig bijgedragen, behalve als je ging fluiten, dan schoot hij vooruit. Verkeersmak werd hij door veel naast zijn stalmaatje Bart door de dorpen over asfalt te rijden. We hebben hem nog net op tijd maar met wat kunst en vliegwerk de trouwerij van mijn zus en zwager kunnen laten lopen. Het risico van een antiek rijtuig trekken door de stad hebben we later pas ingezien.
Eens heeft hij zich bijna uitgespannen omdat in een optocht van de Santpoortse Feestweek het tempo veel te laag lag. Mijn vader heeft toen net op tijd besloten niet verder te gaan en is halverwege van het parcours afgeslagen. De teleurstelling was groot en het was ook enigszins gedaan met zijn men-carrière.
Wij kregen er wel alsmaar een fijner buitenrij-paard mee. Gijs vertrouwde door het gemis van zijn oog erg op de stem van zijn begeleider. Gekkigheid ging hem goed af, als zwarte pieten paard de Sint begeleiden tijdens de intocht en een rol in het ridderspel van de oudste basisschool van Nederland. Daarentegen waren rij-lessen in de buiten-bak van de Bokkedoorns niet zo’n groot succes.
De paddock in Bloemendaal werd steeds meer een modderpoel door zijn ijsberen. Twintig meter vooruit en terug , soms in draf, remmen, draaien op de voorbenen. Het stopte niet wat we ook probeerden, balkjes, hooi bakken, stroom-draadje. Dus meer ruimte geprobeerd en een winter op een andere grote stal met veel paarden op de paddock in Vogelenzang. Het was voor hem geen succes, hij vereenzaamde, kon niet aarden, had geen maatje. Het was hem te druk neem ik aan.
Toen is hij in 2002 meegegaan naar Tiel, een hectare grond, met nog 4 eigen paarden. Nu konden wij het hem wel makkelijker gelukkig maken. Maar ondanks dat we er alles van hebben geprobeerd was er vaak onrust in zijn kop en ging hij ijsberen. Zomaar bij de draad omdat het wat waaide of omdat er straks gevoerd ging worden.
Het bleef een zorgen kindje. Een prima paard om mee te hebben en lange ritten mee te maken maar zet m niet stil. In 2008 is hij meegekomen naar Elst ,waar wij nu wonen en een paddock achter het huis hebben met een gezamenlijke paddock en voor Gijs een eigen gedeelte met een buitenstal met een bestraat terras waar prima ge-ijsbeert kan worden en met een eigen hoeveelheid hooi /kuil aanbod. Het mocht niet genoeg zijn en we hebben een pensionstal in Leersum geprobeerd maar ondanks dat hij meerder weilanden en samenstellingen van groepen mocht proberen wilde het niet lukken en hebben we hem weer naar huis gehaald.
Ach, met vereende krachten en de geweldige zorgen van mijn vrouw Lilian hebben we het thuis toch enigszins dragelijk kunnen houden voor hem. Voor ons werd het moeilijk om hem te zien slijten. Dat wil je niet als eigenaar, je doet er alles aan, probeert voor hem de dagelijkse sleur zoveel mogelijk te doorbreken en het hem aan niks te laten ontbreken.
De ritten die we maakten waren nog van de oude stempel, eerst gespannen om later dan toch te ontspannen. Artrose werd ook steeds meer merkbaar en de pijn wilden we hem besparen. We moesten gaan inzien dat hij slechter werd en een keus gaan maken. Lieten we hem inslapen of was er nog een kudde met oude paarden waar hij het nog even goed kon hebben?
Ons eerste contact met Karin en haar medewerkers op de Wildtshof was erg rustgevend omdat we bij de paarden een serene rust voelden. Een rust die we nu juist ook voor Gijs zochten! Karin begreep onze wensen en snapt wat voor mal paard wij aanbieden. Gelukkig konden wij hem snel brengen want zoiets stel je uit tot het allerlaatste moment.
Dankbaar voor de twee extra jaren die hij nog kreeg en waarbij hij heel erg opknapte en floreerde! Hij zag er gerust en tevreden en kreeg weer spek op de botten. Beleefde het leven van een ouder paard, had het geweldig naar zijn zin met vrienden in de kudde. En hij vond eindelijk die rust. 22 december 2015 hebben we hem in laten slapen.
We danken Karin en het Team van medewerkers op de Wildtshof voor hun toewijding en begrip in deze situatie waarin wij kwamen. We menen dat we er goed aan hebben gedaan door hem niet te laten lijden en op zijn hoogte punt mee te stoppen.
Dank aan jullie en Dank aan Gijs.
Mooi ontroerend verhaal en heel fijn voor Gijs en voor jullie dat hij toch de rust heeft gevonden op de Wildtshof. De foto laat zien dat hij er heerlijk ontspannen bij ligt in de paddock. Heel veel sterkte voor allemaal met het verlies van mooie Gijs.
Jammer zeg, sterkte, vond het altijd een mooi en lief paard!
Ach lieve lieve Gijs. Altijd een knuffel als ik bij Kal kom. In het begin moest ik erg wennen aan zijn oogloze kant maar later zag je het niet meer. Fijn dat hij het op zo`n hoge leeftijd toch naar zijn zin heeft gehad. Het is een gemis voor je maar hij heeft een moeilijk leven gehad door zijn karakter en jullie hebben er alles aan gedaan om hem gelukkig te maken.We zullen Gijs allemaal missen.Sterkte.