Karin, Janny, Jacolien, Suzanne, Elfred en Rick,
Door Suus d’r knie, kon ik haar, zeker in het begin, in de winter eigenlijk alleen borstelen. Daar ben je dan eigenlijk erg snel klaar mee. Ik wilde Suus niet verwaarlozen (uit het oog, uit het hart, zeggen ze niet voor niets), maar als je van ver komt, bijna 2 uur rijden voor hooguit een half uurtje borstelen, zit dat risico er wel in.
Daarom was het zo fijn dat ik Janny kon helpen voeren. Zo was ik toch nog met mijn hobby bezig en was ik tegelijkertijd zo’n 3 uur bij Suus.
Gaandeweg werd ik er steeds beter in, kende alle namen van de specials, de merries en zo hier en daar ééntje van de ruinen, paddockklanten. Bewoog me steeds vrijer tussen de specials door, werd steeds handiger. Janny en ik zaten echt in een flow, volledig op elkaar ingespeeld. Daarom is het fijn te weten dat ik Janny de laatste weken daardoor steeds meer kon ontlasten bij het lopen, tillen.
Onze zienswijzen waren niet altijd hetzelfde. We gingen van verschillende methoden uit. Gangbare geneeskunde versus holistisch. Wetenschappelijk bewezen versus paranormaal. Ik streed voor haar leven, jullie wilden (vooraf) vermijden dat ze pijn kreeg. Maar pijn is niet altijd meteen lijden.
Dat gaf stof tot discussies. Maar we hadden hetzelfde einddoel: de gezondheidsbelangen van Suus. En die zorg heeft ze van jullie gehad. Zeker op de momenten dat ze ook intern ziek werd. En daar willen wij jullie voor bedanken. Ook het feit dat ik, op mijn eigen wijze, volgens de wensen van Suus, afscheid van haar kon nemen.
Tot ziens,
Patty en suus
