In 1998 waren we op zoek naar een opvolger voor Kitty en Mandy. De New Foresters waren te klein geworden voor mijn dochter Petra. Zij wilde graag verder in de sport en dat gaat moeilijk als je benen een meter onder je pony’s buik uitkomen. Het was erg moeilijk om de meisjes te verkopen en we hadden ons voorgenomen om rustig aan naar een geschikt paard te kijken.
Ik wilde geen merrie meer en het moest een rustig betrouwbaar paard zijn voor mijn 12 jarige dochter. Ik had een lijstje gemaakt van paarden die ik interessant vond en had me voorgenomen om niet direct de eerste de beste te kopen. Op een dag in september gingen we met het hele gezin op pad naar Wijchen. Het paard stond al gezadeld in de paddock. Op mijn verzoek werd hij weer op stal gezet en alles eraf gehaald.
Eerst maar eens kijken aan de hand nadat Petra hem uit de box had gehaald. Leuk bruintje, mooie bles, beetje gewoontjes maar ach. Na een paar rondjes aan de hand stappen en draven, het hele lijf afgevoeld. Beestje vond het prima, leek geen pijntjes te hebben. Daarna zelf zadelen en Petra erop. Basisgangen ok, niet spectaculair maar braaf. Knoppen zaten er op. Hierna een sprongetje en ja hoor, dit vond hij leuk. Papieren bekeken en inderdaad, puur spring gefokt.(Palfrenier van Joost) Wil je dat Petra? Ja hoor zij wel. Ik er nog op en ik kwam gewoon thuis wat een lief ongecompliceerd dier.
Maar ja, het was de eerste in de rij. Toch maar doen dan? Het voelde zo goed. We gingen het gesprek aan en na nog wat van de prijs te hebben gekregen besloten we hem mee te nemen. Kalfados heette nu Kalfados Lancel.
Op stal een perfect paard, onder het zadel een schat en leergierig maar…… op de trailer ho maar. In november gaf ik hem nog een maand om normaal de kar op te gaan want wat heb je aan een wedstrijd paard dat alleen thuis kan lopen. Met heel veel geduld, vaak 5x per dag even een voetje op de plank en dan weer naar zijn stal. Eindelijk, het lukte. In januari liep hij er zelf op, zo van, gaan we wat leuks doen.
We gingen naar les, naar het strand, de bossen, wedstrijden alles wat we leuk vonden. Kally genoot en wij ook. Hij werd M1 dressuur maar vond hier duidelijk niets aan dus ging Petra springen, dit lag ze allebei heel veel beter en Kally heeft de Z gehaald.
Natuurlijk waren er wel eens wat vervelende zaken, een verrotte kies die er via de buitenkant uitgehaald moest worden was heel naar. Hij leverde er enorm op in en het duurde een poos voor hij weer mooi en vol was. Een paar jaar later een ongeluk met een halster, hij wilde zich wel eens losrukken. Dit halster was hier niet tegen bestand en de ring bij zijn oog schoot open en in zijn oog. Het oog was zwaar beschadigd, het oogvocht was uit de oogbol en hij is geopereerd in Bodegraven waar hij 3 weken gestaan heeft met een tulband om zijn hoofd en later een zonnebril. Gelukkig kon hij zijn oog behouden maar het zicht was minder. Om wat meer afwisseling te hebben dacht ik dat aanspannen ook wel leuk zou zijn. We werden geholpen door een man die bij Chardon werkte en we kochten een mooi jachtwagentje en tuig. Kally vond het geweldig en liep als een trein. Er was wel een nadeeltje hij zag rechts slecht dus als er onverwachts iet recht was, bv een steen, hek, hond of iets dergelijks schoot hij naar links en dat is een beetje link in de Randstad met zijn verkeer. Uit veiligheidsoverwegingen zijn we toen gestopt. Petra was ondertussen naar Geesteren verhuisd dus Kally was 100% mijn paard geworden en ik durf niet te springen. Wat kunnen we dan verzinnen om een gelukkig paard te houden. Endurance bleek een schot in de roos. Hij deed dit erg goed en met zijn sporthart zat hij altijd goed en daardoor haalden we ook prijzen. Endurance is het pure geluk op een paard en we hebben dan ook heel veel kilometers gemaakt in heel Nederland. Als training een aantal 4 daagsen gedaan en altijd alleen met elkaar. Samen was genoeg, we hadden zo`n vertrouwen in elkaar.
Kally werd ouder (19)en had op een gegeven moment een peesblessure. Ik wilde hem niet op boxrust zetten, dat kon hij als endurancepaard niet aan. Karin kende ik van deze sport al en ik vroeg of Kal op het land kon en dan maar kijken wat er gebeurd. Dit was een super zet. Na een jaar liep hij als een zonnetje en maakte ik ritten in de omgeving. Kally had het zo naar zijn zin en ik wilde het hem niet aandoen om weer in een hok te staan. Ik heb nog 8 jaar heerlijke ritten mogen maken in Uddel. Kally diende af en toe als oefenpaard waar hij ook van genoot. Hij was gelukkig op de Wildtshof en ik was zo ontzettend blij met de super verzorging. Helaas kreeg hij EOTRH toen hij 23 was en moesten al zijn tanden onder en boven er uit.
Met mummelbekkie is hij op een paar weken na 30 jaar geworden. Het laatste jaar alleen nog wat met hem gewandeld en geknuffeld en vooral een enorme bak slobber speciaal (met fruit) opeten. Helaas kreeg hij ook Cushing en ging hij ineens hard achteruit. We besloten dat het mooi was geweest en dat hij na zo een geweldig leven niet hoefde te lijden.
De dag dat hij ingeslapen werd scheen de zon na een paar natte, stormachtige dagen. Hij hobbelde nog vol vertrouwen achter Petra en mij aan. Jacolien, Karin ,Kelly en mijn man namen afscheid. Rick deed het nare werk maar zo vol respect. Ik hielp Kally naar de grond en ging met Petra bij hem zitten, hoofd bij mijn benen Hij keek me zo aan, als of hij mijn ziel aanraakte. De laatste prik, de laatste ademtocht. We hebben het heel bewust en zonder verdriet meegemaakt. Het was goed zo. Dankjewel allerliefste Kallybally voor een prachtig leven(24 jaar) samen met jouw
