Toen ik 20 jaar geleden op zoek ging naar een nieuw paard, wist ik precies wat ik wilde. Een ongeveer 160cm grote (lekker makkelijk met opstappen), donkerbruine (zie je geen vuil op), ongeveer 6 jarige (al wat volwassener en verder doorgereden) ruin (lekker gelijkmatig qua humeur en karakter). Ik kwam thuis met een 170cm grote (trapje), voskleurige met witte achterbenen (zie je alles op), 4 jarige (en volop puberende) merrie (met zeer merrie achtige trekken en eigenzinnig karakter).
Hoewel Kayl duidelijk niet het paard was, dat ik had gezocht, was ze wel echt mijn paard. Een paard dat je soms wel achter het behang kon plakken en dat letterlijk voor bloed, zweet en tranen heeft gezorgd. Een dame die je soms in de houdgreep moest nemen om te knuffelen, maar het dan ook stiekem best wel fijn vond. Een merrie die super sacherijnig kon kijken, maar die tegelijkertijd zeer betrouwbaar was. Die behoorlijk ongeduldig kon zijn en soms heerlijk haar eigen ding deed. Een keihard tante, die ook totaal niet zuinig op zichzelf was en toen ze jong was een strippenkaart voor de veearts had.
Kayl bij de veearts, daar kan ik wel een boek over schrijven. De grootste diepte punten waren: 2 operaties aan haar gescheurde rechter broekspier, waardoor ze bijna een maand in Utrecht (Universiteitskliniek) verbleef. Tijdens een buitenrit in een grote schroefspijker trappen, waardoor ze vervolgens ruim 10 dagen voor behandeling in Utrecht moest blijven (en ik had kayl na haar 2 operaties nog wel beloofd dat ze daar nooit meer hoefde te staan). Maar de absolute winnaar: de 2 gescheurde pezen (door actie in de wei). De veearts vermelde “minimaal een jaar stappen en dan geef ik nog geen garantie”. Dankzij de zwemtherapie waren we echter een jaar na het gebeuren al weer aan het opbouwen en mocht ze al weer een kwartier draven.
De hoogtepunten zijn er gelukkig ook veel en de meeste daarvan zijn die alledaagse dingen, zoals haar hinnik als ze me zag, springen, buiten (strand)rit enz. Meer specifiek de vakanties in de bossen of aan het strand. Het herstel na al haar blessures en vooral na de pees blessure, die nooit is teruggekomen. Maar nummer 1 is natuurlijk de geboorte van haar veulen en opvolger.
Hij is ook niet de 160 cm grote, donkerbruine ruin, maar ach die wilde ik allang niet meer……
Weer een Wooning paard naar de eeuwige jachtvelden. Kaylee was inderdaad een bijzondere. Een echte meid. Aan jouw had ze echt een super vrouwtje. Ik wist niet dat ze een veulen heeft gehad, heb je die nog?
Ik wens je veel sterkte ze houdt vast altijd een speciaal plekje in je hart. Als je klip,klip,klip,KLAP.hoort denk je aan Kaylee.
Liefs Barbara