Remon was altijd al een stoere pony met een eigenzinnig karakter. In de ruim 10 jaar dat ik met hem heb gedeeld heb ik hem leren kennen als een ontzettend lieve maar ook zeker eigenwijze pony. Het was elke dag afwachten of hij weer ging draken of dat hij zijn best zou doen. Dat was iets wat het met hem ontzettend leuk en onvoorspelbaar maakte. Hij was enorm fanatiek met springen, dit was iets wat hij echt leuk vond. Zodra hij een aantal hindernissen zag wist hij direct het gaspedaal te vinden en sprong hij over elke hindernis, niks was hem te gek. Naarmate de jaren begon hij wat minder fanatiek te springen, dit was voor ons een teken dat hij oud begon te worden. Op het moment dat hij zijn passie niet meer uit kon voeren was het tijd om met pensioen te gaan. Ondanks de buitenritten die we nog dagelijks maakte, moesten we hem ook de ruimte geven om te gaan genieten van de uitgestrekte weilanden en lieve mensen.
Remon was nooit een allemans vriend, hij was wat eenkennig naar mensen en was graag op zichzelf en erg selectief in de vriendjes die hij maakte. Maar wanneer hij een vriendje had gevonden was hij daar gelijk enorm aan gehecht en kon hij niet goed zonder, dit was zowel met paarden als met mensen. Het was een pony die altijd naar je toe kwam of je in de gaten hield, niet om te knuffelen maar wel om bij je in de buurt te zijn. Zo zijn er maar weinig mensen die echt alles met hem konden doen en voor de 100% van hem hebben kunnen genieten. Maar wanneer je dit is gelukt, weet je zeker dat je iets heel moois en speciaals hebt meegemaakt.
Wanneer ik nu aan Remon terugdenk denk ik aan een ontzettend mooie tijd waarin ik ontzettend veel van hem heb mogen leren. Het was een tijd waarin ik ontzettend veel heb gelachen, genoten en heb gehouden van deze pony. Aan al het moois komt een einde, zo ook aan deze fantastische pony. Hopelijk heeft hij nu de rust die hij enorm heeft verdiend. Slaap lekker lieve Reem!
Danielle
