Jorna 25-05-2002 † 02-02-2018

Lieve Henrike Jorna,

2 jaar terug kwam je onverwachts in ons leven. Tijdens een zware periode in mijn leven kwam je spontaan op ons pad. De dag na het overlijden van mijn moeder was jij de geen die me troostte, je hoofd zakte in mijn armen en op mijn schouder. Pas een paar dagen later hebben we samen ons eerste ritje gemaakt. ’s Avonds hebben we je gekocht. Je hele leven heb je eigenlijk volbracht met drachtig zijn, wat heb je een boel veulentjes op de wereld gezet.

We zijn samen rustig aan begonnen, alles vanaf de grond opnieuw! Je kon niet eens een normaal rondje in de bak galopperen. Wat vond je alles moeilijk. De buitenritjes in het bos en langs de weg waren meer aan je besteed. We zijn zo ver gekomen samen je kon zelfs zowel links als rechts om galopperen. In juli 2017 hebben we je mee op vakantie genomen naar de Wildtshof 6 weken lang genieten op de heide en in het bos. Het was bizar hoe je opknapte van deze omgeving, eindelijk na jaren kon je genieten. Genieten van de rust, de goede voeding en het gras maar vooral van de andere paarden om je heen. Je kon en mocht eindelijk paard zijn.

In september ging je vanuit het niets ineens je voorbenen kruisen, de dierenarts kwam met de diagnose ataxie in ernstige mate. Het rijden zou te gevaarlijk zijn. Je ging spontaan van een vakantiepaard naar een pensioenpaard. Ik kon me geen mooiere plek voor je bedenken waar je nog jaren kon genieten, dan op de Wildtshof. Linette was je steun en toeverlaat in de kudde, zij hielp je als het lastig was.

Elke week kwamen we meerdere keren, de meiden en ik om je te poetsen en met je te tutten. Je had er niet altijd zin in. Tot dat we de griep thuis hadden en we 10 dagen niet heen konden. Wat waren we geschrokken dat we je weer zagen. Je had pijn en zat alles behalve lekker in je prachtige zwarte velletje. Rick heeft je hals op de foto gezet, helaas dikke foute boel! Artrose in je hals en zo erg dat er zelfs geen zwart lijntje meer zichtbaar was op de röntgen foto. Hierdoor ging je ataxie zo snel ineens.

En nu?? De optie inspuiten was er, maar dat was tijdelijk je ataxie zou er niet door verminderen. Je had pijn veel pijn. Een eerlijkere oplossingen was er voor mij niet!

Lieve Jorna deze beslissing was moeilijk ik had je nog jaren gegund, nog jaren dat je zou kunnen genieten. Iets wat je in je leven zo te kort bent gekomen. En ik ben je zo dankbaar dat je mij door een hele nare periode heen hebt geholpen, je hebt een prachtige plekje in mijn hart en in die van de meiden.

We gaan je zo missen.