Afscheid Jacolien

Lieve allemaal,

Een aantal van jullie heb ik inmiddels al persoonlijk gesproken maar via deze weg wil ik ook graag de rest van jullie op de hoogte stellen dat ik per 1 juni de Wildtshof zal verlaten. Na bijna 11 jaar word het voor mij tijd om een andere weg in te slaan en te ontdekken wat het leven nog meer te bieden heeft.

In 2009 kwam ik hier op de zaterdagen en in de vakanties werken. 2 jaar later heeft Karin mij aangeboden om hier ook te komen wonen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken en mijn bijbaantje groeide uit naar een fulltime baan. Hiermee werd deze plek meer en meer mijn thuis. Door alle vrijheid en steun die ik kreeg heb ik hier mezelf weer gevonden.

De Wildtshof is een onmisbaar deel van mijn leven. Wat heb ik hier veel geleerd. Allereerst van Karin maar ook van de dierenartsen, hoefsmeden en andere specialisten. En misschien nog wel het meest van de paarden, onze wijze leermeesters.

Ik heb zoveel paarden mogen leren kennen. Allemaal verschillend in hun karakter en hun gewoontes. En of je wilt of niet, je gaat om ze geven. Dat maakt dit werk zo dankbaar. Vanaf het moment dat ze komen, voor ieder paard afzonderlijk, ze begeleiden om hun plekje in de groep te vinden. Af te stemmen waar de balans ligt tussen beschermen en loslaten. Sommigen hebben onze hulp hier niet eens bij nodig, anderen zoeken naar je steun. En hoelang het proces soms duurt, zo groot is ook de voldoening als ook dat paard zijn plekje vind in de groep. Want dat is wat wij ze allemaal gunnen. Een kwalitatief goede oude dag waarop ze helemaal zichzelf en helemaal paard kunnen zijn.

Dit werk doe je met je hart. Met een lach en een traan. Het moment van afscheid nemen komt vroeg of laat. Ik heb er veel zien gaan. Voor mij was het altijd belangrijk om erbij te zijn. Ik wilde er voor ze zijn, ook in de laatste momenten van hun leven. Het was niet makkelijk maar ik vond voor mezelf een manier om ermee om te gaan, om ieder afscheid een plekje te geven.

Gelukkig zijn er ook ontelbaar veel momenten die een lach op mijn gezicht brengen. De rust als ze op een zonnige dag allemaal liggen uit te buiken in het zand. Het tevreden geknabbel dat het enige geluid is onder een heldere sterrenhemel tijdens de avondronde. De blijheid als ze weer in een nieuwe weide mogen met verse grasjes. De maandelijkse weegbeurt en hierbij ook even met allemaal afzonderlijk een beetje qualitytime. Poetsen in het zonnetje waarbij ze bijna in de rij staan voor je aandacht. De speelkwartiertjes, die ze overigens zelf inlassen, en veel meer van dit soort momenten.

Ik ben heel dankbaar dat ik voor zoveel paarden een steentje heb kunnen bijdragen aan een mooie oude dag. Ik ben trots op dit bedrijf, waar het vandaan komt en wat er nu staat. Ik heb ontzettend veel respect voor Karin dat ze dit zo heeft neergezet. Ik ben dankbaar voor alle kansen die ik hier heb gehad en voor alles wat ik hier heb geleerd!

En nu? Ik ben begonnen met een studie SPH, uiteindelijk wil ik hiermee graag in de jeugd- of pleegzorg aan de slag. Tot die tijd weet ik nog niet wat ik ga doen en waar ik ga wonen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Het is eigenlijk ook best lekker om alle opties open te hebben.

Jullie zijn nog niet helemaal van me af want de Wildsthof is ook de plek waar mijn grote trouwe vriend Fazzano mijn pad kruiste. Hij blijft voorlopig hier wonen dus een aantal van jullie zal ik vast nog weleens tegen komen. Ik zou het ook heel leuk vinden om de foto series te blijven maken maar dat hangt er vanaf hoe mijn leven er straks uit ziet, dus ik beloof nog niks.. 😉

Pff wat ga ik dit missen. De plek, de mensen, de paarden… Gelukkig helpt het te weten dat ze in goede handen zijn bij mijn lieve collega’s! Soms is houden van ook loslaten..

Liefs, Jacolien

Het plan was dat wij  iedereen de gelegenheid wilden geven om afscheid van Jacolien te nemen eind mei, echter door de Corona zullen we dit verplaatsen naar een latere datum die we in overleg met Jacolien zullen vaststellen en later aan iedereen zullen communiceren.