Kwaliteit van leven voor het paard. Ik wil het graag begrijpen wat de paarden mij vertellen. Sommige paarden zijn heel duidelijk, maar de meeste paarden zijn subtiel in hun verhaal. Zij weten dat als ze zwakheid laten zien dat ze het niet meer redden in de kudde en alleen zijn ze ten dode opgeschreven. Dit oerinstinct zit nog altijd in onze gedomesticeerde paarden.
We weten dat paarden heel veel kunnen compenseren in hun lijf en dat we daardoor veel dingen kunnen missen. Als er een blessure zichtbaar wordt is er in het lijf vaak al veel gebeurt. Veelal is het een kip en ei verhaal, want wat was eerst en wat compenseert of veroorzaakt wat? En bij welke blessure wordt het zichtbaar? Welke symptomen geeft het paard? Heel veel vragen…
Om meer te leren en te snappen van “hoe het werkt in het paard” heb ik een dissectie van 3 dagen gevolgd bij Sharon Mea Davis. Het was voor mij erg leerzaam en een bevestiging dat het streven naar kwaliteit van leven heel mooi maar ook moeilijk is. Ik ben een beelddenker en ik kan met deze kennis het compensatie gedrag van een paard nu nog beter begrijpen en signaleren. Wij zien dit regelmatig, maar dan in de terugschakel stand, want paarden hebben naast compensatiegedrag ook een groot zelf helend vermogen!
Als voorbeeld neem ik onze eigen oude pony Remon die met zijn 26 jaar op pensioen mocht. Remon is een New Forest pony en wij hebben hem van zijn 6e tot zijn 12e bij ons thuis gehad.
Hij heeft een sterk karakter en was niet altijd de gemakkelijkste. Springen vond hij geweldig en heeft hij ook nog lang gedaan tot het moment dat hij het niet meer wilde en toen hoefde het ook niet meer. Remon is zoals gezegd sterk en heeft hiermee ook een sterk overlevingskarakter. Hij heeft waarschijnlijk veel meer gecompenseerd dan er is gezien tijdens zijn nog werkzame leven. Dat werd pas zichtbaar toen hij op pensioen ging. Alles zat tegen en van een pony die nooit bij de dierenarts was geweest viel hij van het ene in het andere klinische probleem. We waren zelfs zo bezorgd over zijn kwaliteit van leven dat we eind oktober een beslissing over zijn leven zouden nemen.
Ruim 20 jaar geleden deden we dat ook. Het was een moeilijke pony en mijn dochter Kelly was stapelgek op hem. Ondanks dat ze er steeds af lag! Ik stelde toen ook de voorwaarde dat ze het samen moesten redden voor de herfstvakantie (oktober) en zo niet dat ik hem anders weer zou verkopen. Hoe dat afliep mag duidelijk zijn 😉
Hieronder Remon met zijn andere baasje Danielle
Gelukkig keerde het tij en ging het vanaf eind oktober eindelijk berg opwaarts met Remon. Alle zaken die hij gecompenseerd had in zijn lijf kwamen er weer uit (in omgekeerde volgorde, zo lijkt het). Tijdens de dissectie leerde ik o.a. over het zelfhelend vermogen van de fascia, een fijne, spinrag achtige, laag tussen alle weefsels waarmee alles over het hele lijf met elkaar verbonden is. De Fascia is heel sterk en er lopen zenuwbanen doorheen. Remon wilde liever niet aangeraakt worden en hij had vreemde bulten op zijn lijf. Hij leek spierbevangen en vertoonde kreupelheden die in één keer naar voren kwamen, steeds een ander been. Hij was stijf, liep beroerd en kreeg ook last van zijn longen en ging hoesten. We gaven hem alle zorg die hij nodig had en hebben veel getwijfeld of we er wel goed aan deden. Maar gelukkig was hij uiteindelijk goed genoeg om te genieten van een welverdiend pensioen, iets wat we hem zo graag gunnen!
Op het moment dat ik di schrijf wordt hij steeds vrolijker, galoppeert weer en begint heel voorzichtig contact met andere paarden te maken. Het zal nog wat tijd kosten voordat hij weer het vertrouwen in zijn lijf heeft (zonder pijn) om te gaan spelen met de andere paarden maar wij hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt met Remon.
Karin
